معنی میوه کرک دار

حل جدول

میوه کرک دار

کیوی

لغت نامه دهخدا

میوه دار

میوه دار. [می وَ / وِ] (نف مرکب) میوه دارنده. باردار. (یادداشت مؤلف): درخت مثمره و میوه دار درخت امرود و زردآلوست. (ترجمه ٔ تاریخ قم ص 110).
- میوه دار شدن، میوه دادن. مثمر گشتن. بار آوردن:
بی بر و میوه دار هست درخت
خاص پربار و عامه بی بارند.
ناصرخسرو.
اگر میوه داری نشد هیچ بید
به دانش تو باری بشو میوه دار.
ناصرخسرو.
خدای خویش بخوان که این کرسی به اصل خویش درخت گردد و با شاخ و برگ و میوه دار شود. (قصص الانبیاء ص 190). چندین درخت میوه دار که خدای تعالی آفریده است همه میوه دار. (گلستان).

میوه دار. [می وَ / وِ] (اِ مرکب) (میوه + دار، درخت) درخت میوه. دار میوه. درخت که بر دهد:
اگر زندگانی بود دیرباز
بدین دیرخرم بمانم دراز
یکی میوه داری بماند ز من
که ماند همی بار او بر چمن.
فردوسی.
بر او بر ز هر گونه ای میوه دار
فراوان گیا بود بر کوهسار.
فردوسی.
ز زیتون و از گوز و از میوه دار
که هر مهرگان شاخ بودی به بار.
فردوسی.
گر آهنگ بر میوه داری کنند
وگر ناپسندیده کاری کنند.
فردوسی.
بستد عِمامه های خز سبز ضیمران
بشکست حقه های زر ودر میوه دار.
منوچهری.
تن ما چو میوه ست و او میوه دار
بچینند یک روز میوه ز دار.
اسدی.
چو دود است بی هیچ خیر آتش او
چو بید است بی هیچ برمیوه دارش.
ناصرخسرو.
درختان میوه دارو نهال و آبهای روان در عمارت و باغها او آورد. (نوروزنامه).
میوه دارم که به دی مه شکفد
که نه برگی نه بری خواهم داشت.
خاقانی.
اگر اسبی چرد درکشتزاری
وگر غصبی رود بر میوه داری.
نظامی.
میوه دارانش از برومندی
کرده با خاک سجده پیوندی.
نظامی.
سروو شمشادها همه خس و خار
میوها مور و میوه داران مار.
نظامی.
چو دور افتد از میوه خور میوه دار
چه خرما بودنخل بن را چه خار.
نظامی.
هان مخسب ای کاهل بی اعتبار
جز به زیر آن درخت میوه دار.
مولوی.
بسیار دیده ایم درختان میوه دار
زین به ندیده ایم که در بوستان تست.
سعدی.
بسی پای دار ای درخت هنر
که هم میوه داری و هم سایه ور.
سعدی (بوستان).
اشجار میوه دار و غیر میوه دار از گل و سرو و بید و چنار. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 36).

کرک

کرک. [ک َ رِ] (ع ص) سرخ. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). احمر. یقال: ثوب کرک و خوج کرک. (از اقرب الموارد).

کرک. [ک َ] (اِخ) دهی است به لحف کوه لبنان. (منتهی الارب).

کرک. [] (اِخ) دهی است فرسخی در مغرب کاکی به فارس. (از فارسنامه ٔ ناصری).

کرک. [ک ُرْ رَ] (ع اِ) بازیی است مر عربان را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).

کرک. [] (اِخ) بنابه نقل تاریخ بیهقی قلعه ای بوده است در جبال هرات: و نامه ها که از کوتوال کرک آمدی همه عبدوس عرضه کردی. (تاریخ بیهقی). و حاجب بزرگ علی را مؤذن معتمد عبدوس به قلعه ٔ کرک برد که در جبال هرات است و به کوتوال آنجا سپرد. (تاریخ بیهقی).

کرک. [ک َ رَ] (اِخ) نام شهری است از مضافات بیت المقدس. (برهان) (آنندراج). نام شهری در نزدیکی بیت المقدس. (ناظم الاطباء). کرک حصن یا حصن غراب نام قلعه ای است میان راه دمشق به یمن نزدیک برکه ٔ زیرا. (ابن بطوطه). نام قلعه ای استوار است در طرف شام از نواحی بلقاء میان ایله و دریای قلزم و بیت المقدس. (از معجم البلدان):
ز کنعان و از رمله و از کرک
رسیدند گردنکشان یک به یک.
حکیم زجاجی (از فرهنگ جهانگیری).

کرک. [ک َ] (اِخ) قریه ای است در جبل لبنان و از آنجاست ابوالرضا کرکی. (از معجم البلدان).

کرک. [ک َ رَ] (اِخ) رودی است در استرآبادرستاق در شمال و مشرق شهر استرآباد. (سفرنامه ٔ مازندران رابینو ص 81 و ترجمه ٔ آن ص 113).